مروری بر خصوصیات فیتوشیمیایی، فارماکولوژیک و فیزیولوژیک گیاه زنجبیل (zingiber officinale)

گیـاهـان دارویـی از دیـرباز به عنـوان یک روش درمـانی مورد استـفـاده قـرار می­گرفت. زنجبیــل با نـام علـمی zingiber officinale از خانواده zingibracea از جمله گیاهان دارویی است که در طب سنتی کاربرد وسیع دارد و از دیرباز زنجبیـل علاوه ­بر به یک مکمل غذایی، در علم پزشکی نیز کاربرد فراوانی داشته است. از دهه­های قبل به دلیل تنوع ترکیبات فعال آن در درمان بیماری­های مختلف کاربرد داشته است. طیف­ درمانی این گیاه در درمان روماتیسم، آسم، تهوع، استفراغ، پرفشـاری خون، دمـانس، تب و عفـونت می­بـاشد. اعمـال فارمـاکولــوژیک ایـن گیـاه شامـل اثــرات آنتی­اکسیدان، ضد­تومور، ضد­آپپتوز، ضد­التهاب، ضد­هیپرگلیسمیا، ضد­سرفه و سرماخوردگی است. مطالعه حاضر مروری بر پژوهش­های اخیر و بررسی خصوصیات فیتوشیمی، فارماکولوژی، فیزیولوژیک زنجبیل و ترکیبات فعال بیولوژیک آن می­باشد.